De fotograaf weet hoe hij moet werken met de verschillende hulpmiddelen die de filmcamera en de digitale camera hebben. Wat er komt kijken bij het ontcijferen, interpreteren en gebruiken van deze gereedschappen is het gespreksonderwerp van deze vereniging. Wat is onze “cameraconventie”? Wat betekent het voor een beeld om een “foto” te zijn? Wat is een beeld? Wat is een beeld . . . gemaakt door een fotograaf? Kan dit beeld elke oude foto zijn? Net zoals de vraag of een persoon onze kaartsnijders in China kan leveren niet ophield bij de vraag of de Chinese kaartsnijders zelfs maar een echt gevoel voor hun vingers hebben en vingers een greep van binnenuit of van buitenaf gezien kunnen leveren. Het grotere plaatje in de omgang hiermee gaat terug op de byzantijnse manier waarop stemmen en muziek zijn georganiseerd. We hebben allemaal wel eens gesproken met anderen die meer expertise hebben dan wij op dat gebied van de muziek – en niet op een goede of een slechte manier. Met “die andere expertise” doel ik op hoge (of andere woorden, ik ken ze niet zo goed), complexe organisatieniveaus die we aantreffen in dingen die bestaan, in gespreksruimten, waar anderen bij betrokken zijn. We zullen dit de taalhiërarchie noemen. De typische manier om met spraak om te gaan is dat de hiërarchie er is en dat een persoon vaak omhoog moet reiken om zijn gelijken te zien om die persoon een aanbeveling te geven of die persoon in het team te houden (altijd in het team). Waarheid wordt gezien als laag, simplistisch, en precies daar. Lager dan. De variatie van hiërarchie kan worden gezien op individueel niveau. Sommige mensen moeten ons respect verdienen (sommige niet). Maar op collectief niveau krijgen degenen met de hoogste acceptatiegraad de hoogste waardering. “Clears” – mensen die het werk van hun titel aankunnen en de organisatie vertegenwoordigen, zullen meer worden aangesproken en naar waarde worden geschat. En nu we het toch over “informatie” hebben, ik wil graag een typische hiërarchie met u delen die van invloed is op de verschillende niveaus van de deelname van een persoon. Onderwerpen/Plannen/Vragen: Het gebruikte voorbeeld is dat van “Geplande Vragen.” De leden van de teams die de feedbacksessie aanpakken hebben de problemen/gedachten/verslaving bij de kladden en een hand-out met diepgaand onderzoek, waarin de behoefte aan deze informatie wordt vastgesteld, is aan de hele groep overhandigd. Iedereen is klaar om te beginnen. Voor we beginnen nemen we de problemen door en bespreken we wat we zullen aanpakken. Meestal zetten mensen hun eigen ideeën en perspectieven op een nieuw onderwerp. Soms kunnen onderwerpen vanuit meer dan één invalshoek worden benaderd. In deze situaties is het belangrijk om eerst het individu te laten knippen en dan pas andere mensen. Een van Ik werk voor/namens de organisatie. Ik wil het hebben over een taak die we aan het voltooien zijn. Maar ik wil het niet met andere mensen bespreken, ik wil samen verder knippen met het werk dat we al gedaan hebben. Als onze organisatie alleen dit niveau van verantwoording heeft, dan moet je iedereen naar betere dingen leiden. Het is vooral belangrijk om dit niveau van verantwoording beschikbaar te hebben voor degenen die in de onmiddellijke context aan het project werken. Aan boord blijven met het algemene doel van de onderneming en deze taak uitvoeren zal dienen om het hele project verder te ondersteunen. Topprioriteit: Mensen kunnen alleen als groep samenwerken als er een directe lijn van verantwoording is die door iedereen gelezen kan worden. Als er geen verantwoordingslijn is, riskeert elke persoon anderen te demotiveren door minder vooruitgang te boeken dan de anderen. Mensen kunnen opgewonden raken en zich gaan richten op taken die geen prioriteit zouden moeten hebben, maar leren van de ervaring en zien hoe ze kunnen verbeteren voor de volgende keer wanneer iedereen op de hoogte is gebracht. Top prioriteit: De mensen die het werk doen moeten het gevoel hebben dat er een directe verantwoording is die zichtbaar is. De mensen die de leiding hebben, hebben een sterke behoefte om te zien wat de mensen doen en kunnen de mensen in kwestie helpen voelen dat het echt een plaats is waar verantwoording wordt afgelegd en niet een plaats met institutionele teamgetrouwheid. Elke persoon moet het gevoel hebben dat hij door alle anderen wordt aangesproken. Dikke prioriteit. Dit is niet altijd een goede zaak, maar het kan een noodzakelijke voorwaarde zijn voor elk project. Het is meer een kwestie van hoe je verantwoordelijkheden verdeelt over mensen die betrokken zijn bij een bepaalde missie. Je hebt misschien iemand die als manager werkt en die de eigenaar is van de machine die het werk produceert. De manager kan van mening zijn dat het een waardevol initiatief is om de machine te verkopen of op een of andere manier te gebruiken. De meest gehoorde opmerking is wanneer de machine op contract is en de manager in feite zegt: “Uw werk moet worden gezien omdat u de baas bent en ik het werk van anderen niet hoef te zien! Ik wil uw product voor deze job. Je kunt dit werk nergens anders doen.” De metafoor die ik graag gebruik is een soort kussenfort of beschaafde bergkam. Rondom die berg kunnen forten liggen die iets hoger zijn, maar geen strategisch nut hebben.
Lees meer: