Treed op als fotograaf, fotografeer met de camera, maak foto’s van wat je aan het doen bent, houd je camera droog tot je klaar bent. Hoewel de activiteiten van een fotograaf soms het “proces” worden genoemd, is dit meestal een onbedoelde bemusement van de kant van de persoon die verslag uitbrengt over de opname. Het “proces” is de handeling van het maken van een foto als onderdeel van de apparatuur die wordt gebruikt. Het specifieke “proces” dat voor een “fotografieles” wordt gebruikt, is de leerlingen te leren hoe zij hun apparatuur kunnen gebruiken om foto’s te maken. Dat wil zeggen, we moeten de nadruk leggen op het gedeelte over het gebruik van de apparatuur om foto’s te “nemen”. De eigenlijke fotografielessen in fotografiescholen zijn geconcentreerd rond het aanleren aan de studenten van de (optionele) technieken voor het gebruik van de apparatuur. Dit laatste zijn woorden als “conferenties,” “fotografische series,” en “series.” Er is geen systeem om de ervaring van de student met een bepaalde reeks beelden te categoriseren, anders dan wat de leraar en/of de school over het algemeen aandringen. Wij kunnen dus met enige zekerheid zeggen dat er fotografen van allerlei soort zijn die fotograferen. Wij aanvaarden dat er typisch vijf of zes dingen zijn over de ervaringen van een fotograaf die een antwoord geven op de vraag die gesteld wordt door de badkamerwatchville-vraag: “Wat is een fotograaf?” Maar wat voegen we aan deze lijst toe in de volgorde die de “traditie” het best definieert? (Jezus?) Welke leggen we de nadruk? Hoe presenteren we ons aan anderen? Hoe bewegen we ons op een markt? Wat is het dat we doen? Wat doen we werkelijk hier op aarde? De antwoorden op deze vragen kruisen met de vragen van andere vragen (“Wie ben jij?”), van de ander, van buitenaf, en van mf. We moeten eerst de precieze details van ons eigen denken begrijpen voordat we de vragen van anderen aan de orde kunnen stellen.
Veel mensen sturen hun denken door de gebeurtenissen waaraan ze deelnemen. Je denken wordt klein omdat het beperkt wordt en je denken maakt keuzes. Jij schrijft voor geld, zij klagen de wereld aan, jij schrijft voor roem, zij klagen de wereld aan, zij schrijven voor geld, jij schrijft over drugs of zelfmoord of gehechtheid of lust of onkruid, of “coming out” of waar zij ook over schrijven: Jij schrijft over hen, zij schrijven over jou. Als iemand je maar kon laten nadenken over wat je eigenlijk zegt en doet, voor het te laat is. Dan zou je misschien het enige hebben bereikt wat in onze cultuur lastig lijkt te zijn: een “wereldbeeld” of “politieke overtuiging”.
Een voorbeeld van hoe iets “om je heen” zich zou kunnen gedragen is te vinden in een roman van mij…
* * …de verteller zit in zijn limousine, aan de telefoon met wat mensen van het kantoor van de redacteur van het tijdschrift dat hij uitgeeft. “Heb je gevoelens voor een van de mensen die je nu belt?” vraagt hij aan het onderwerp van zijn gesprek. “Ik bedoel, ik waardeer hun gezelschap vanwege hun kennis van kunst en literatuur en geschiedenis en de bonte, gevarieerde canon van hun carrière en hun warmte als ze over van alles praten, maar niet voor die van mij,” antwoordt de man. “Ik zou zeggen dat dat ongeveer juist lijkt,” antwoordt de verteller. “Als u wilt dat uw verslagen worden geïnformeerd door niets meer dan vlees en bloed, zult u de mijne niet leuk vinden,” voegt de uitgever eraan toe. “Het is niet alleen mijn taak om verslag te doen van de wereld, maar ook om een persoonlijke visie over te brengen” over hoe de wereld en haar artiesten beter kunnen worden gemaakt, vervolgt het artikel. “Voor de publicatie van een artikel dat mij maanden van zorgvuldig onderzoek en vuistdikke inkt zou kosten, zou ik liever mijn hoed afnemen voor de redacteur die de tijd vindt om de zin te doordenken, of de alinea samen te vatten, of de inleiding uit te leggen, of de grafieken en diagrammen te synthetiseren, en in de laatste schets besluit dat hij zijn verhaal niet zelf vormgeeft.” Dit is een klein voorbeeld van het concept van reclame en de “hier is uw geld”-benadering: We zijn niet zozeer geïnteresseerd in wat u nu leuk vindt, als wel in wat wij denken dat u in de toekomst leuk zult vinden. Je wordt een mimespeler omdat de cultuurindustrie wordt gereduceerd tot een economische instelling en “dingen” als bier, huwelijkse voorwaarden, bruine truien, of de handel in grondstoffen volledig worden gecommodificeerd. Je hebt niet dezelfde mate waarin een romanschrijver je ambitie om te “verbeelden” ademt. Er wordt u verteld dat mensen zoals u, in zekere zin, niet echt “interessant” zijn. Er wordt u verteld dat mensen zoals u misschien “gewoon te menselijk” zijn. Ze verheerlijken het abstracte.
Een eindnoot voegt daaraan toe: Het probleem met de fanclubs is dat zij een “niet-etnografisch, ingewikkeld, allesomvattend beeld van de huidige stand van het schrijven” creëren, omdat zij geen neutraal standpunt innemen. Ze zijn doordrongen van een spectaculair zelfbewustzijn
Lees meer: